Του Νίκου Τουλουπίδη
Ψάχνοντας το αρχείο μου βρήκα κάτι σημειώσεις…
Πριν δύο χρόνια, βρισκόμενος σε ένα αθλητικό γεγονός συνομίλησα με ποδοσφαιριστές μιας ακαδημίας, που ανήκει σε μεγάλη ελληνική ομάδα. Εντύπωση μου έκανε η απάντηση ενός παιδιού όταν ρώτησα τι σε ευχαριστεί στο ποδόσφαιρο. Η απάντησή του με προβλημάτισε πάρα πολύ.
«Κύριε Νίκο θα σας πω τι είναι αυτό δε με ευχαριστεί… Το ότι ο πατέρας μου δεν έχει έρθει να με δει, ούτε σε προπόνηση, ούτε σε παιχνίδι. Με αφήνει στο γήπεδο και φεύγει. Όταν μία φορά η μητέρα μου του ζήτησε να έρθουν να με δουν, αυτός έμεινε για όλο το παιχνίδι έξω από το γήπεδο. Ο φροντιστής της ομάδας μας μου είπε ότι μπήκε τυχαία στο 85ο λεπτό γιατί νόμιζε ότι είχε τελειώσει το παιχνίδι και αμέσως βγήκε. Το παράδοξο είναι ότι ο πατέρας μου υπήρξε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής για πάρα πολλά χρόνια και έχει αγωνιστεί σε δυο από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδος. Όποτε αγωνίζομαι περιμένω ότι θα μου κάνει έκπληξη και θα βρίσκεται στις κερκίδες. Και όλο τις κοιτάζω μήπως και τον δω εκεί. Αυτό δεν είναι σωστό το ξέρω. Δεν πρέπει να είναι το μυαλό μου εκεί. Όμως είναι. Το σταμάτησα όμως γιατί ο προπονητής μου το κατάλαβε και με άφησε εκτός για δύο αγώνες. Είμαι πολύ στεναχωρημένος από αυτό. Ότι κάνω, το κάνω για να είναι περήφανος για μένα, και νοιώθω ότι δεν είναι, ότι δεν αναγνωρίζει ότι θέλω να γίνω σαν αυτόν. Είναι το πρότυπό μου κι όμως νοιώθω ότι δε θέλει να είναι… Τι να πω;…».Συγκλονίστηκα από τον μονόλογο του μικρού. Ήταν σαν άκουγα έναν 25χρονο άνδρα, κι όμως ήταν ένα 15χρονο παιδί. Αμέσως πήγα στο δωμάτιό μου και σημείωσα όλα αυτά τα λόγια. Αυτός ο μικρός μετά από 2 χρόνια αγωνίζεται σε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας και ανήκει στους ερασιτέχνες της με προϋποθέσεις να γίνει επαγγελματίας στο μέλλον. Σήμερα δηλώνει ότι νιώθει περήφανος για τον εαυτό του και ότι κατάφερε να το ξεπεράσει ως έναν βαθμό. Οι ψυχολόγοι της ομάδας διαπίστωσαν πως ήταν η αιτία που ο φίλος μας είχε μειωμένη απόδοση σε κάθε παιχνίδι, για αυτό και προσπάθησε να μην το έχει στο μυαλό και να συμβιβαστεί με το ότι ο πατέρας του δε θα τον έβλεπε σε κανένα παιχνίδι. Μα ότι και να κάνει, πάντα κάπου στην άκρη του μυαλού του θα υπάρχει.. Αυτό βγαίνει από τα λόγια του μετά από το τελευταίο τηλεφώνημά μας…
«… κι όμως Νίκο ακόμη δεν έχει έρθει να με δει…»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου