Γεια σας και πάλι.
Τη προηγούμενη φορά σας μίλησα για πραγματικά γεγονότα. Για το πως δηλαδή περνούσε ο καιρός στην Ακαδημία που ήμουν. Τι σχέση που είχαμε τα παιδιά μεταξύ μας, αλλά και τι σχέση που είχαμε με τον προπονητή μας.
Αυτή τη φορά γράφω για να σας περιγράψω ένα όνειρο που είχα δει την χρονιά που πέρασε. Είναι σύντομο, όμως για έναν περίεργο λόγο μου έχει μείνει στο μυαλό και δε μπορώ να το ξεχάσω εύκολα.
«Όλα ξεκίνησαν όταν κάλεσαν εμένα και κάποια άλλα παιδιά της ακαδημίας μας να κάνουμε έναν αγώνα με την Ελπίς Χορτερού. Φυσικά εκτός της ακαδημίας και χωρίς να είναι κάτι επίσημο. Όταν το έμαθε ο προπονητής μας ήρθε να μας δει και να μας εμψυχώσει. Ήταν δίπλα μας σε όλο το παιχνίδι και μας βοηθούσε όσο γινόταν με συμβουλές από την κερκίδα, όταν χρειαζόταν.
Σε κάποια φάση, ένα παιδί χτύπησε κοντά στο μάτι του. Η πληγή έτρεχε πολύ αίμα και δε σταματούσε. Για να τον βοηθήσουμε έπρεπε να βρούμε κάποιο βαλιτσάκι με πρώτες βοήθειες. Τελικά τις βρήκαμε σε ένα δωμάτιο δίπλα από τα αποδυτήρια. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν μπορούσαμε να βοηθήσουμε τον φίλο μας γιατί δεν ξέραμε τι είχε πάθει ακριβώς.
Τότε ο προπονητής μας μπήκε μέσα στο γήπεδο και φρόντισε το παιδί. Καθαρισε την πληγή του και τον μεταφέραμε όλοι μαζί στο Κέντρο Υγείας της περιοχής. Ο προπονητής μας όμως είχε μολυνθεί από την πληγή του μικρού και αρρώστησε.
Εμείς δε τον αφήσαμε. Τον πήγαμε στο σπίτι του και τον φροντίσαμε όσο μπορούσαμε. Από τότε πηγαίναμε κάθε μέρα στο σπίτι του για να δούμε σε τι κατάσταση βρισκόταν μέχρι που έγινε καλά.
Σας είπα όλη αυτή την ιστορία για να σας δείξω ότι ο προπονητής μας ήταν πάντα δίπλα μας ακόμα και όταν δεν ήταν προπονητής μας. Λειτουργούσε σαν φίλος, σαν μεγάλος αδελφός. Μας προστάτευε και μας βοηθούσε μέσα και έξω από το γήπεδο. Γιʼαυτό κι εμείς (οι περισσότεροι τουλάχιστον) ήμασταν δίπλα του, τον βοηθούσαμε σε ότι μπορούσαμε και φυσικά δεθήκαμε μαζί του.
Coach σας εύχομαι καλή συνέχεια στη ζωή σας ότι και να κάνετε.»
Γ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου